(Estas fotos non son de diario)
Alguén ten un día a bendita idea de obligarte a descansar. Chegas un sabado de marzo cansado de traballar toda a semán e aí está ese día reservado par olvidarse modestamente do diario. Colles o coche i empezas a cruzar montes en dirección norte: Alto de Xestoso, As Pontes,... Ainda estás subindo o Caxado e xa te das conta que non chegas con día para ver ese mar inquietante que bate nas rochas de Ortegal ou durme na ensenada do Barqueiro. Dende un alto miras o horizonte vermello como o teu cerebro de diario.
Xigantes de tres brazos parecen ameazarte, pero ainda así proxéctaste no inmenso fondo do serán, sin querer ser un quixote enganado por muiños de vento. É apasionante. Esperas a que se apague ese lume que te absorve e pos direción ao mar a esta hora tenebroso, onde tal vez espere un raio da lua fria e misteriosa entre os acantilados.
Xa pasaches a noite querendo roubarlle segredos ao vento que brua, que asubía misteriosos cantos, historias do mar e da terra, historias do subconsciente colectivo. Pero estás para descansar. Fregas os ollos, sen saber se esa visión desenfocada é real, se é culpa dos teus ollos ou se é culpa das fiestras azoutadas por particulas de mar. É un soño de grises e contraluces. É o Cantábrico ou o Atlántico? Que mais da: é o mar.
Logo dun almorzo de festa, cruzas a porta do Semáforo e báteste contra o vento fresco que nace no azúl do mar. Atento, o faro avisa, invita.
Un paseo polo pequeno porto de Bares ten un sabor mariñeiro irrenunciable, ese sabor que non teñen os portos "deportivos", limpos e arranxados con lonas estáticas que cubren as pequenas embarcacións. Bótolle olladas coloridas, pero tamén algunha en branco e negro: a vida nun porto de mar, eu que son de terra adentro, vexoa así.
Por recomendación subes á Garita. Inmenso espectaculo ver como esa punta ten unha relación íntima coa auga, salada, incansable.
Pero o mar invita a porse ao seu nivel, a xogar con él, divertido e ameazante a vez. Miras de reollo as fantasmagóricas feridas brancas de cuarcita e cruzas o pinar. Entón sorprendete a praia de Esteiro, roubándolle a area ao mar pero flirteando con un pequeno regato. Os paxaros engruñanse ao abrigo dunha rocha lembrándoche que o azúl ainda non é do verán.
As olas desfanse en espuma máxica que lle borda un encaixe as rochas que ao lonxe atestiguan o Ortegal. Na mente dibuxas unha dona deixando as pegadas dubidosas duns pes descalzos que se perden na auga, que aparecen na area.
Buscas calquera cousa e bates co espello da delgada folla de auga sobre a area atopando por intres o ceo doblado, somentes separado por unha pequena banda de verde cantabrico.
Entón deixaste voar i gozas de cores psicotropicos cada vez que inspiras, como si poideses prolongar esa realidade máis alá de ese tempo terrenal.
Pero non, tes que renunciar e tomar o longo paseo de madeira que te leva de novo ao asfalto. Bótaslle unha última ollada ao pinar e prende a mirada neses pinos que se arrastran e se retorcen como as tribulacións de calquer mortal que viva estos retorcidos tempos.
Velos en branco e negro e vístelos de coor porque hai que seguir.
Non podes irte sen pasear polo porto do Barqueiro. Para min ten algo especial e mais desde que foi a miña primeira imaxe nun mediodia azul de setembro, logo de presenciar nunha tele de bar, o derrubamento apocalíptico das Torres Xemelas.
E un mundo de cores pequenos, máxicos, ..., enxebres. Nada que ver con ese New York atacante atacado das miñas lembranzas. Tan máxico que mesmo podes atopar as artes de pesca cubertas coa imaxe dunha fermosa dona que parece tecida con desvarios nas noites escuras e longas de algún bamboleante mariñeiro.
Sintes que o día se che escapa das mans e queres acelerar o ritmo para que a xornada dure mais. As lembranzas dos miradoiros de Loiba guiante ate a veira do mar de novo. Baixas serpenteando unha vertical para deixarte inquietar polos pertrechos dos percebeiros. Fascinante duas lanchas, unha abrigada nunha cabana i outra destruida por calquer golpe que te fai pensar nesta xente con un pe na rocha i outro na nada.
De volta enrriba miras por donde se vai por o sol. As ameazadoras Agullas de Ortegal siguen alí e as gaivotas equilibran o vento. Pena Furada observa con mirada de moucho, ca sapiencia de seculos de historia.
Penultima parada en Cabo Ortegal, onde o vento parece querer botarte a vez que quere arrincar as rochas pendurantes no abismo sobre o mar. Realmente é unha costa inquietante que no día de hoxe, entre este vento desafiante e a bretema que invade a velocidade endiablada a serra da Capelada, en dirección a un dos acantilados mais altos de Europa, parece meterte nunha nova dimensión da realidade. Aos xigantes de tres brazos, con que empezei o percorrido, solo lles queda o pe pegado a realidade do chan. O resto confúndese, e adivíñase a duras penas entre brétema, nun todo inconsistente e móvil no que nada permanece, no que non eres mais que unha de esas humidas particulas que integran ese mundo etéreo.
Todo remata, baixas do olímpo de ese "finisterrae" de latitude norte e achegado ao ceo que situamos enriba, botas unha última ollada ao mar desde un cruceiro integrado no anoitecer dos montes de San Andrés de Teixido: adiviñas a vida terrenal do luns mentres que deixas o demais nunha nube que se alonxa en dirección ao amplo Atlántico.
